Repertuar:

27 września (sobota), godz. 19:00 TWARZ / THE FACE o kobiecie, która patrząc w przyszłość widzi przeszłość | choreografia, dramaturgia, kostiumy: Ewelina Ciszewska | premiera kameralna | spektakl realizowany w ramach Programu Przestrzenie sztuki-Taniec.

Bilety w cenie: 40 zł normalny, 30 zł ulgowy.

spektakl

interaktywny

na ruch, dźwięk i obraz

obsada:
Ewelina Ciszewska
Izabela Cześniewicz
Mirosława Lombardo
realizacja:
scenariusz: Robert Baliński, Ewelina Ciszewska
choreografia, dramaturgia, kostiumy: Ewelina Ciszewska
kompozycja i muzyka live: Marcin Krzyżanowski
reżyseria światła i projekcje: Robert Baliński
idea instalacji i koncepcja przestrzeni: Robert Baliński
opracowanie koncepcji instalacji multimedialnej: prof. dr hab. Krzysztof Opieliński, dr inż. Piotr Pruchnicki Politechnika Wrocławska Katedra Akustyki, Multimediów i Przetwarzania Sygnałów, Wydział Elektroniki, Fotoniki i Mikrosystemów.

Projekt TWARZ / THE FACE to spektakl interaktywny rozpisany na 3 kobiety, muzyka grającego na żywo, światło oraz cyfrową instalację.

TWARZ / THE FACE koncentruje się wokół pojęcia czasu w odczuciu ludzkim (fizycznym i duchowym) i towarzyszących mu stanów. Żyjemy w kole życia. Nasza symboliczna nić tkana z rozmachem zatacza koło. Czas w swojej definicji zawiera następstwo zdarzeń. Podróżujemy od chwili narodzin aż do zbliżającego się ludzkiego finału. Czas mieści w sobie różne jakości, które przekładamy na ruch i dźwięk, jak chwila, moment, zatrzymanie, trwanie, rozciąganie. W swojej istocie zawiera również aktywność i powtarzalność, co ma związek z jednej strony z rutyną, z drugiej zaś z rytuałem. Czas jako zjawisko jest pojęciem uniwersalnym i podstawowym nośnikiem informacji o człowieku, o tym, co było, co jest i co będzie. Człowiek ma naturalną potrzebę powrotów i dialogowania z czasem, zwłaszcza przeszłym i przyszłym. Fantazjuje więc, w obawie o to, co będzie, ale też uparcie wraca do tego, co już się wydarzyło. Toczący się czas teraźniejszy zdaje się być tylko technicznym pomostem w tej dwubiegunowej podróży.

Cyfrowa, interaktywna instalacja – zaprojektowana na potrzeby spektaklu – ma pomóc odczuć tę sceniczną rozmowę z czasem. Naciągnięte na dużą ramę elastyczne struny – wprawiane przez tancerkę w ruch, dzięki zainstalowanym czujnikom wygenerują dźwięk, który będzie inicjował dialog z muzyką tworzoną na żywo. O ile przewidywalność działań i zakres choreografii są opracowane i na swój sposób wiadome, o tyle finalny obraz i dźwięk złożą się w całość dopiero na oczach widza. Ten seans wydarza się tylko raz.

Serdecznie zapraszamy!

12 października (niedziela), godz. 19:00 Idziemy bo miejsce do którego należałyśmy przestało istnieć zanim zdążyłyśmy je nazwać | spektakl prezentowany w ramach Programu Przestrzeni Sztuki-Taniec.
Bilety w cenie: 30 zł normalny, 20 zł ulgowy.

KONCEPCJA/ CHOREOGRAFIA/ REŻYSERIA/ WYKONANIE:
Andżelika Fafanów
Zofia Żwirblińska

CZAS:
45 minut

Dzisiejszy świat zalewa fala migracji. Europa od 2015 r. doświadcza kryzysu. Od czasów II wojny światowej nie zanotowano tak dużej ilości wniosków o azyl. Potrzeba przymusowej migracji wciąż wzrasta. Ludzie masowo przenoszą się, przemieszczają, przesiedlają, zarówno z powodów politycznych, jak i społecznych czy środowiskowych. Wokół drogi rozgrywają się największe rozterki tego świata. Kroczenie, chód staje się podstawą bytowania wielu wykluczonych jednostek. W obliczu wyzwań jakie stawiają nam uwikłania społeczno-polityczne, ale także te wewnętrzne, człowiecze szukamy sposobu na poruszenie tematu tego momentu zawieszenia, momentu, w którym człowiek w drodze oddaje się nieustannej, zróżnicowanej rytmicznie i emocjonalnie podróży. Wędruje. Poszukuje. Stara się znaleźć swoje miejsce na ziemi.

Doświadczenie migracji jest doświadczeniem ponadpokoleniowym. Przenoszona postpamięć wiecznego chodu staje się elementem budującym tożsamość współczesnych społeczeństw. Zakotwiczone w realiach XXI wieku chcemy przyjrzeć się tragedii ciała uchodźczego. To opowieść o przywiązaniu, o niemocy odejścia od wewnętrznej, wsobnej tradycji. Odwołując się do tych doświadczeń, próbujemy zrozumieć jakie prawdy pokoleniowe odsłania przed nami współczesny koczownik.

Idzie. Idę. Może chciałabym zostać i uwierzyć ale muszę chodzić. Chodzenie nie jest moją pasją, bardziej koniecznością i obowiązkiem. Lubię wracać, często myślą jestem gdzie byłam. Wrócić? —

Wara. Pójść? — gdzie? Miałam uwierzyć w odejście, odeszłam. Kazano mi iść. Idę.

Piotr Odmieniec Włast „Intermezzo”

Uwaga! Spektakl dla widzów powyżej 16 lat. W spektaklu pojawia się nagość.

Pierwsze nowożytne igrzyska olimpijskie zbiegają się w czasie z wynalezieniem kinematografu, co całkowicie przekształciło sposób uczestnictwa w sporcie i jego odbiór. Porządek mediów zdobywa panowanie nad porządkiem zawodów sportowych. Pod kamerę i teleuczestnictwo widza zmieniane są zasady i reguły dziedzin olimpijskich. Zabiegi związane z prezentacją ruchu: zwolnione i przyspieszone temu, powtórki, zbliżenia, czy gwałtowne zmiany punktów widzenia działają na widza jak wciągający serial i mają elementy melodramatu.

W centrum tego wszystkiego jest ciało, od którego zasady gry nieustannie wymagają coraz więcej. Nowoczesny sport nakłada na zawodników skrajne obciążenia przekraczające biologiczną wydolność organizmu. Citus – al us – for us (szybciej – wyżej – silniej).

„Powiadasz, że chcesz zwyciężyć w Olimpii. Przemyśl jednak, co się z tym wiąże. Musisz być posłuszny, przestrzegać diety, odmawiać sobie ciastek, ćwiczyć w ustalonych porach, czy to skwar, czy ziąb. Nie wolno Ci pić zimnej wody ani wina, kiedy zechcesz. Należy się oddać w ręce trenera tak, jakbyś się powierzał lekarzowi. A później, podczas zawodów, a to przeciwnik będzie próbował Cię oślepić, a to zwichniesz sobie rękę, a to z skręcisz kostkę, nałykasz się piachu i będziesz chłostany. A po tym wszystkim może się zdarzyć, że przegrasz.”

(Epiktet. Rozprawy III.15.2-4)

Glory Game w koncepcji i choreografii Dominka Więcka znalazło się również w podsumowaniu „Najlepszy, najlepsza, najlepsi w sezonie 2023/2024” magazynu Teatr. Zarówno w kategorii Najlepsza Choreografia jak i Najlepszy Spektakl Taneczny.  Spektakl Glory Game kolektywu Sicky Fingers Club i w choreografii Dominka Więcka został wybrany do prestiżowej sieci Aerowaves, która co roku promuje najciekawsze prace młodych choreografów z całej Europy.

Koncept i choreografia: 
Dominik Więcek

Kreacja i performance: 
kolektyw STICKY FINGERS CLUB w składzie: Daniela Komędera, Dominika Wiak, Dominik Więcek, Monika Witkowska, Natalia Dinges i Piotr Stanek

Opieka dramaturgiczna: 
Konrad Kurowski 

Scenografia: 
Mateusz Mioduszewski 

Kostiumy: 
Weronika Wood 

Muzyka: 
Przemek Degórski

Reżyseria oświetlenia: 
Piotr Pieczyński

Produkcja: 
Teatr Komuna Warszawa

Uwaga! Spektakl dla widzów powyżej 16 lat. W spektaklu pojawia się nagość.

Pierwsze nowożytne igrzyska olimpijskie zbiegają się w czasie z wynalezieniem kinematografu, co całkowicie przekształciło sposób uczestnictwa w sporcie i jego odbiór. Porządek mediów zdobywa panowanie nad porządkiem zawodów sportowych. Pod kamerę i teleuczestnictwo widza zmieniane są zasady i reguły dziedzin olimpijskich. Zabiegi związane z prezentacją ruchu: zwolnione i przyspieszone temu, powtórki, zbliżenia, czy gwałtowne zmiany punktów widzenia działają na widza jak wciągający serial i mają elementy melodramatu.

W centrum tego wszystkiego jest ciało, od którego zasady gry nieustannie wymagają coraz więcej. Nowoczesny sport nakłada na zawodników skrajne obciążenia przekraczające biologiczną wydolność organizmu. Citus – al us – for us (szybciej – wyżej – silniej).

„Powiadasz, że chcesz zwyciężyć w Olimpii. Przemyśl jednak, co się z tym wiąże. Musisz być posłuszny,

przestrzegać diety, odmawiać sobie ciastek, ćwiczyć w ustalonych porach, czy to skwar, czy ziąb. Nie wolno Ci pić zimnej wody ani wina, kiedy zechcesz. Należy się oddać w ręce trenera tak, jakbyś się powierzał lekarzowi. A później, podczas zawodów, a to przeciwnik będzie próbował Cię oślepić, a to zwichniesz sobie rękę, a to z skręcisz kostkę, nałykasz się piachu i będziesz chłostany. A po tym wszystkim może się zdarzyć, że przegrasz.”
(Epiktet. Rozprawy III.15.2-4)

Glory Game w koncepcji i choreografii Dominka Więcka znalazło się również w podsumowaniu „Najlepszy, najlepsza, najlepsi w sezonie 2023/2024” magazynu Teatr. Zarówno w kategorii Najlepsza Choreografia jak i Najlepszy Spektakl Taneczny.  Spektakl Glory Game kolektywu Sicky Fingers Club i w choreografii Dominka Więcka został wybrany do prestiżowej sieci Aerowaves, która co roku promuje najciekawsze prace młodych choreografów z całej Europy.

Koncept i choreografia: 
Dominik Więcek

Kreacja i performance: 
kolektyw STICKY FINGERS CLUB w składzie: Daniela Komędera, Dominika Wiak, Dominik Więcek, Monika Witkowska, Natalia Dinges i Piotr Stanek

Opieka dramaturgiczna: 
Konrad Kurowski 

Scenografia: 
Mateusz Mioduszewski 

Kostiumy: 
Weronika Wood 

Muzyka: 
Przemek Degórski

Reżyseria oświetlenia: 
Piotr Pieczyński

Produkcja: 
Teatr Komuna Warszawa

W trakcie przedstawienia używane są efekty stroboskopowe, które mogą wywoływać ataki epilepsji u osób wrażliwych na migające światła. Spektakl zawiera głośne dźwięki i wybuchy, które mogą być nieodpowiednie dla małych dzieci oraz osób wrażliwych na hałas. Podczas spektaklu używane są dym i sztuczne mgły. Osoby z astmą lub problemami z oddychaniem prosimy o zachowanie ostrożności.

Spektakl bez ograniczeń wiekowych, sugerowany dla widzów 14+

„Jest rzeka. Nazywa się szaleństwo. Pływają w niej liście. Nazywają się prawdą. Trzeba tylko wyłowić liście i przynieść je do brzegu. Ale jest ich bardzo dużo. A rzeka płynie szybko. Być może szybciej niż internet. A może nie …” - Rolf Baumgart

Grzechy śmiertelne potrzebują śmiertelnych grzeszników, a cnoty kardynalne potrzebują strażników swoich cnót. Grzechy i cnoty - awers i rewers tej samej monety.

Internet to rzeka, a w niej Sinfluencers, Dancefluencers, Infludancers.

„24/7 Nowych Grzechów" to czwarta koprodukcja bodytalk z Polskim Teatrem Tańca (Poznań) po JEWROPE (Nagroda dla Teatru Tańca miasta Kolonii w 2014 roku), SOLIDARITOT (uznanym za „Spektakl  Roku" w "Jahrbuch Tanz" - "Roczniku Taniec" 2019 roku) i ROMEOS & JULIAS UNPLAGUED.TRAUMSTADT (główna nagroda Złoty Yorick na 26. Międzynarodowym Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku w 2022 roku).

Choreografia i reżyseria: Yoshiko Waki
Dramaturgia: Rolf Baumgart
Asystent choreografa: Momoko Baumgart
Muzyka: Patryk Piłasiewicz oraz kolaż i adaptacja: Antonio Vivaldi, Steve Reich, Andrzej Konieczny, Myra-Ida van der Veen, Melanie Martinez
Kostiumy i scenografia: Nanako Oizumi
Reżyseria świateł: Timo von der Horst
Video: Sven Stratmann
Rzeźby: Hagen Keller
Obsługa świateł, dźwięku i video: Dominik Dudek, Michał Beszczyński
Tancerze: Evelyn Blue, Kacper Bożek, Momoko Den, Julia Hałka, Patryk Jarczok, Jerzy Kaźmierczak, Zbigniew Kocięba, Mateusz Krzysiak, Katarzyna Kulmińska, Dominik Kupka, Aleksandra Kuś, Daniel Michna, Jinwoo NamKung, Sandra Szatan, Zofia Tomczyk, Emily Wong-Adryańczyk
Koordynacja produkcji: Monika Zembrzycka
Produkcja: Polski Teatr Tańca
Koprodukcja: bodytalk

W trakcie przedstawienia używane są efekty stroboskopowe, które mogą wywoływać ataki epilepsji u osób wrażliwych na migające światła. Spektakl zawiera głośne dźwięki i wybuchy, które mogą być nieodpowiednie dla małych dzieci oraz osób wrażliwych na hałas. Podczas spektaklu używane są dym i sztuczne mgły. Osoby z astmą lub problemami z oddychaniem prosimy o zachowanie ostrożności.

Spektakl bez ograniczeń wiekowych, sugerowany dla widzów 14+

„Jest rzeka. Nazywa się szaleństwo. Pływają w niej liście. Nazywają się prawdą. Trzeba tylko wyłowić liście i przynieść je do brzegu. Ale jest ich bardzo dużo. A rzeka płynie szybko. Być może szybciej niż internet. A może nie …” - Rolf Baumgart

Grzechy śmiertelne potrzebują śmiertelnych grzeszników, a cnoty kardynalne potrzebują strażników swoich cnót. Grzechy i cnoty - awers i rewers tej samej monety.

Internet to rzeka, a w niej Sinfluencers, Dancefluencers, Infludancers.

„24/7 Nowych Grzechów" to czwarta koprodukcja bodytalk z Polskim Teatrem Tańca (Poznań) po JEWROPE (Nagroda dla Teatru Tańca miasta Kolonii w 2014 roku), SOLIDARITOT (uznanym za „Spektakl  Roku" w "Jahrbuch Tanz" - "Roczniku Taniec" 2019 roku) i ROMEOS & JULIAS UNPLAGUED.TRAUMSTADT (główna nagroda Złoty Yorick na 26. Międzynarodowym Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku w 2022 roku).

Choreografia i reżyseria: Yoshiko Waki
Dramaturgia: Rolf Baumgart
Asystent choreografa: Momoko Baumgart
Muzyka: Patryk Piłasiewicz oraz kolaż i adaptacja: Antonio Vivaldi, Steve Reich, Andrzej Konieczny, Myra-Ida van der Veen, Melanie Martinez
Kostiumy i scenografia: Nanako Oizumi
Reżyseria świateł: Timo von der Horst
Video: Sven Stratmann
Rzeźby: Hagen Keller
Obsługa świateł, dźwięku i video: Dominik Dudek, Michał Beszczyński
Tancerze: Evelyn Blue, Kacper Bożek, Momoko Den, Julia Hałka, Patryk Jarczok, Jerzy Kaźmierczak, Zbigniew Kocięba, Mateusz Krzysiak, Katarzyna Kulmińska, Dominik Kupka, Aleksandra Kuś, Daniel Michna, Jinwoo NamKung, Sandra Szatan, Zofia Tomczyk, Emily Wong-Adryańczyk
Koordynacja produkcji: Monika Zembrzycka
Produkcja: Polski Teatr Tańca
Koprodukcja: bodytalk

22 listopada (sobota), godz. 19:00 To bitch or not to bitch, Hertz Haus | spektakl prezentowany w ramach Programu Przestrzeni Sztuki-Taniec.

Bilety w cenie: 40 zł normalny, 30 zł ulgowy.

Spektakl dla widzów dorosłych, w spektaklu występuje nagość. 

Być albo nie być dla ciała. W kontekstach kulturowych i społecznych szafujemy pojęciami i – jednak – osądami. Brudne ciało czy w czystości? Nieskalane czy pozostające tym czym jest w swojej istocie? Czy istnieją uniwersalne kryteria, by rozstrzygnąć dylematy? Dla twórczyń istotna jest fizyczność, bebechy, trawienie i wydalanie, skazy, egzemy i plamy; laboratorium, gdzie fizjologia spotyka filozofię. 

Plamy, zmazy i skazy. Stale powracają w twórczości Szekspira. Bez wątpienia obecne bezpośrednio - jako oznaki przemocy: plamy krwi czy śmiertelne ciosy. Hertz Haus w spektaklu  „To bitch or not to bitch”  za punkt wyjścia obiera` szekspirowski poemat ,,Gwałt na Lukrecji”, ale bez sięgania po bezpośrednie reprezentacje przemocy. Skupia się natomiast na śladach, jakie gwałt pozostawia na kobiecym ciele i kobiecej psychice oraz na opiece nad skrzywdzonym ciałem. 

To też historia o granicy oddzielającej czyste od brudnego i to, co można pokazać w teatrze, od tego, czego pokazywać się nie powinno.

Spektakl wygrał konkurs SzekspirOFF podczas 28 edycji Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku.  Nagrodę przyznano za innowacyjne podejście do twórczości Szekspira na poziomie treści (wybór poematu ,,Gwałt na Lukrecji”) i formy przedstawienia.  W werdykcie podkreślono oryginalne podejście do tematu gwałtu, bez sięgania po bezpośrednie reprezentacje przemocy, skupienie się na śladach, jakie gwałt pozostawia na kobiecym ciele i kobiecej psychice oraz na opiece nad skrzywdzonym ciałem.  

Reżyseria, choreografia, kostiumy i wykonanie: Hertz Haus (Magdalena Kowala, Natalia Murawska, Joanna Woźna, Anka Zglenicka)
Muzyka: Wojciech Wilk
Reżyseria oświetlenia: Hertz Haus & Filip Ejsmont
Konsultacje dramaturgiczne: Patrycja Kowańska
Czas trwania: 60 min
Zrealizowano w ramach konkursu SzekspirOFF 2024

23 listopada (niedziela), godz. 19:00 To bitch or not to bitch, Hertz Haus | spektakl prezentowany w ramach Programu Przestrzeni Sztuki-Taniec.

Bilety w cenie: 40 zł normalny, 30 zł ulgowy.

Spektakl dla widzów dorosłych, w spektaklu występuje nagość.

Być albo nie być dla ciała. W kontekstach kulturowych i społecznych szafujemy pojęciami i – jednak – osądami. Brudne ciało czy w czystości? Nieskalane czy pozostające tym czym jest w swojej istocie? Czy istnieją uniwersalne kryteria, by rozstrzygnąć dylematy? Dla twórczyń istotna jest fizyczność, bebechy, trawienie i wydalanie, skazy, egzemy i plamy; laboratorium, gdzie fizjologia spotyka filozofię. 

Plamy, zmazy i skazy. Stale powracają w twórczości Szekspira. Bez wątpienia obecne bezpośrednio - jako oznaki przemocy: plamy krwi czy śmiertelne ciosy. Hertz Haus w spektaklu  „To bitch or not to bitch”  za punkt wyjścia obiera` szekspirowski poemat ,,Gwałt na Lukrecji”, ale bez sięgania po bezpośrednie reprezentacje przemocy. Skupia się natomiast na śladach, jakie gwałt pozostawia na kobiecym ciele i kobiecej psychice oraz na opiece nad skrzywdzonym ciałem. 

To też historia o granicy oddzielającej czyste od brudnego i to, co można pokazać w teatrze, od tego, czego pokazywać się nie powinno.

Spektakl wygrał konkurs SzekspirOFF podczas 28 edycji Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku.  Nagrodę przyznano za innowacyjne podejście do twórczości Szekspira na poziomie treści (wybór poematu ,,Gwałt na Lukrecji”) i formy przedstawienia.  W werdykcie podkreślono oryginalne podejście do tematu gwałtu, bez sięgania po bezpośrednie reprezentacje przemocy, skupienie się na śladach, jakie gwałt pozostawia na kobiecym ciele i kobiecej psychice oraz na opiece nad skrzywdzonym ciałem.  

Reżyseria, choreografia, kostiumy i wykonanie: Hertz Haus (Magdalena Kowala, Natalia Murawska, Joanna Woźna, Anka Zglenicka)
Muzyka: Wojciech Wilk
Reżyseria oświetlenia: Hertz Haus & Filip Ejsmont
Konsultacje dramaturgiczne: Patrycja Kowańska
Czas trwania: 60 min
Zrealizowano w ramach konkursu SzekspirOFF 2024