Repertuar:

 BACHANTKI, reżyseria: Daria Kopiec, choreografia: Daniela Komędera |spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu Akademii Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie.

Bilety w cenie: 40 zł normalny, 30 zł ulgowy.

Uwaga: Spektakl przeznaczony dla widzów 16+. W spektaklu używane są światła stroboskopowe.

Choreografia: Daniela Komędera,
Reżyseria, adaptacja, dramaturgia: Daria Kopiec,
Muzyka: Aleksandra Gronowska,
Kostiumy: Patrycja Fitzet,
Scenografia: Daria Kopiec, Patrycja Fitzet,
Zdjęcia: Kama Rokicka,
Koordynacja scen intymnych: Aleksandra Osowicz,
Reżyseria światła: Daria Kopiec,
Realizacja światła: Michał Wawrzyniak,
Realizacja dźwięku: Tomasz Bienek,
Wykonanie elementów scenograficznych i obsługa sceny: Krzysztof Kowolik, Bartosz Napieracz,
Koordynacja: Marcelina Kubies, Alicja Kubies, Agnieszka Kasprzyk,
Promocja: Marcelina Kubies, Alicja Kubies,
Kierownik prób: Paweł Urbanowicz,
Asystent z obsady: Weronika Gotowska,
Czas: 90 minut (bez przerwy).

 W spektaklu wykorzystano tragedię Eurypidesa „Bachantki” w tłumaczeniu Jerzego Łanowskiego, „Kołysankę dla okruszka” Agnieszki Osieckiej, „Miłość od pierwszego wejrzenia” Wisławy Szymborskiej, „Kwaterunki” Kazimiery Iłłakowiczówny oraz fragmenty „Nie trzeba być Komnatą” Emily Dickinson w tłumaczeniu Stanisława Barańczaka, a także wiersze Safony w tłumaczeniu Jana Pietrzyckiego. Studenci, których autorskie teksty są użyte w scenariuszu: Angelika Bosacka, Ewa Kowalczyk, Weronika Manowska, Zuzanna Meyer, Paulina Michalska, Aleksander Mitura, Agata Skucińska, Weronika Gotowska.

„Spektakl dyplomowy inspirowany Eurypidesem to opowieść o zemście, o potrzebie bycia widzianym i energii seksualnej jako siły życiowej. Dionizos i Penteus reprezentują skrajne postawy. Dionizos swoją ekspansją seksualną zawstydza Penteusa. Jego działania oparte są na brawurze, prowokacji, natomiast Penteusa na lęku. Obaj reprezentują działania reaktywne wobec sytuacji, które ich spotykają. Są uwikłany w konflikty rodzinne i świadomie bądź nieświadomie wchodzą w rozgrywki, których podłożem jest chęć władzy. „BACHANTKI” to spektakl o roli tajemnicy w rodzinie i jej konsekwencjach, które obciążają cały ród. Ciężar tajemnicy sprawia, że członkowie rodziny nieświadomie przejmują pewną część bólu, rozpaczy, żalu, który nie może zostać otwarcie wyrażony. A to sprawia, że wewnętrzne konflikty narastają wewnątrz członków rodziny i społeczności, dochodząc do eskalacji i rozładowania, często niosącego tragiczne skutki. Energia seksualna wówczas zostaje przekierowana właśnie na rozładowanie emocjonalne napięć, a nie na wyrażanie miłości i szczęścia.”

Choreografka Daniela Komędera wraz z reżyserką Darią Kopiec, kompozytorką Aleksandrą Gronowską i zespołem aktorskim reinterpretują tekst, patrząc ze współczesnej strony na tematy zawarte w klasycznej tragedii takie jak boskość w człowieku, odwet, namiętność, walka, pożądanie, lęk czy zawiść. Przypatrują się roli ofiary jako zakamuflowanej formie zemsty.

Dofinansowano ze środków Funduszu Popierania Twórczości ZAiKS.

 BACHANTKI, reżyseria: Daria Kopiec, choreografia: Daniela Komędera |spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu Akademii Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie.

Bilety w cenie: 40 zł normalny, 30 zł ulgowy.

Uwaga: Spektakl przeznaczony dla widzów 16+. W spektaklu używane są światła stroboskopowe.

Choreografia: Daniela Komędera,
Reżyseria, adaptacja, dramaturgia: Daria Kopiec,
Muzyka: Aleksandra Gronowska,
Kostiumy: Patrycja Fitzet,
Scenografia: Daria Kopiec, Patrycja Fitzet,
Zdjęcia: Kama Rokicka,
Koordynacja scen intymnych: Aleksandra Osowicz,
Reżyseria światła: Daria Kopiec,
Realizacja światła: Michał Wawrzyniak,
Realizacja dźwięku: Tomasz Bienek,
Wykonanie elementów scenograficznych i obsługa sceny: Krzysztof Kowolik, Bartosz Napieracz,
Koordynacja: Marcelina Kubies, Alicja Kubies, Agnieszka Kasprzyk,
Promocja: Marcelina Kubies, Alicja Kubies,
Kierownik prób: Paweł Urbanowicz,
Asystent z obsady: Weronika Gotowska,
Czas: 90 minut (bez przerwy).

 W spektaklu wykorzystano tragedię Eurypidesa „Bachantki” w tłumaczeniu Jerzego Łanowskiego, „Kołysankę dla okruszka” Agnieszki Osieckiej, „Miłość od pierwszego wejrzenia” Wisławy Szymborskiej, „Kwaterunki” Kazimiery Iłłakowiczówny oraz fragmenty „Nie trzeba być Komnatą” Emily Dickinson w tłumaczeniu Stanisława Barańczaka, a także wiersze Safony w tłumaczeniu Jana Pietrzyckiego. Studenci, których autorskie teksty są użyte w scenariuszu: Angelika Bosacka, Ewa Kowalczyk, Weronika Manowska, Zuzanna Meyer, Paulina Michalska, Aleksander Mitura, Agata Skucińska, Weronika Gotowska.

„Spektakl dyplomowy inspirowany Eurypidesem to opowieść o zemście, o potrzebie bycia widzianym i energii seksualnej jako siły życiowej. Dionizos i Penteus reprezentują skrajne postawy. Dionizos swoją ekspansją seksualną zawstydza Penteusa. Jego działania oparte są na brawurze, prowokacji, natomiast Penteusa na lęku. Obaj reprezentują działania reaktywne wobec sytuacji, które ich spotykają. Są uwikłany w konflikty rodzinne i świadomie bądź nieświadomie wchodzą w rozgrywki, których podłożem jest chęć władzy. „BACHANTKI” to spektakl o roli tajemnicy w rodzinie i jej konsekwencjach, które obciążają cały ród. Ciężar tajemnicy sprawia, że członkowie rodziny nieświadomie przejmują pewną część bólu, rozpaczy, żalu, który nie może zostać otwarcie wyrażony. A to sprawia, że wewnętrzne konflikty narastają wewnątrz członków rodziny i społeczności, dochodząc do eskalacji i rozładowania, często niosącego tragiczne skutki. Energia seksualna wówczas zostaje przekierowana właśnie na rozładowanie emocjonalne napięć, a nie na wyrażanie miłości i szczęścia.”

Choreografka Daniela Komędera wraz z reżyserką Darią Kopiec, kompozytorką Aleksandrą Gronowską i zespołem aktorskim reinterpretują tekst, patrząc ze współczesnej strony na tematy zawarte w klasycznej tragedii takie jak boskość w człowieku, odwet, namiętność, walka, pożądanie, lęk czy zawiść. Przypatrują się roli ofiary jako zakamuflowanej formie zemsty.

Dofinansowano ze środków Funduszu Popierania Twórczości ZAiKS.

7 grudnia (niedziela), godz. 16:00 „Górnośląska Barbórka”, widowisko muzyczne.

Bilety w cenie: 30 zł / osoba.

„Górnośląska Barbórka” to wyjątkowe widowisko muzyczno-teatralne, które przenosi widzów w świat śląskich tradycji górniczych, historii i wspólnoty. Na scenie spotykają się orkiestra dęta, chór, aktorzy i tancerze, tworząc barwną i poruszającą opowieść o życiu górników i ich rodzin.

Spektakl rozpoczyna się sceną oddania hołdu św. Barbarze – patronce górników. Następnie widzowie zanurzają się w codzienność śląskich familoków: przygotowania do święta, śpiewy, biesiady i radość wspólnego świętowania. Narracja prowadzi przez kolejne etapy historii – od czasów świetności kopalń, przez okres wojen i powstań, deportacje Górnoślązaków do ZSRR, aż po lata powojenne i przemiany społeczne.

„Górnośląska Barbórka” łączy muzykę, taniec, śląski humor i wzruszające momenty refleksji. Finałowa scena z udziałem współczesnego rapera symbolicznie spaja przeszłość z teraźniejszością, pokazując, że górnicze dziedzictwo wciąż żyje i inspiruje młode pokolenia.

To widowisko o pamięci, dumie i sile tradycji – o Śląsku, który nieustannie bije rytmem pracy, wiary i wspólnoty.

Scenariusz i reżyseria: Henryk Adamek
Przygotowanie wokalne: Barbara Stanisz
Choreografia widowiska: Tomasz Lis
Kierownik muzyczny: Klaudiusz Jania 

Występują:

- Damian Mitas, Antoni Tomczyk, Łukasz Wylenżek, Jakub Zorzycki,
- Chór „Harfa”,
- Koncertowa Orkiestra Dęta Power of Winds,
- obecni i byli tancerze ZPiT „Mały Śląsk”,
- członkowie Stowarzyszenia Miłośników Zespołu Pieśni i Tańca „Mały Śląsk”,
- mieszkańcy Radzionkowa.

Wydarzenie odbywa się pod Honorowym Patronatem Marszałka Województwa Śląskiego Wojciecha Saługi. 

Spektakl został zrealizowany w ramach realizacji zadania „Górnośląska Barbórka - dokumentacja i popularyzacja tradycji górniczej”, realizowanego w ramach programu Kultura Ludowa i Tradycyjna dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.  

Uwaga! W spektaklu może wystąpić głośna muzyka oraz ostre światło, w tym stroboskopowe. 

STABILIZACJA. DONOSICIELE KRUCHOŚCI

Różewicz. Mrożek. Człowiek i sztuczna inteligencja. Performatywne świadkowanie rzeczywistości wg Piotrowskiej.

Spektakl dla widzów 16+.

W spektaklu wykorzystywane są światła stroboskopowe.

Projekt Anny Piotrowskiej zderza trzy porządki: powojenną „małą stabilizację” Tadeusza Różewicza, groteskowy świat „Donosów” Sławomira Mrożka oraz współczesną codzienność człowieka. Z tego zderzenia powstaje nowa, sceniczna metafora, oddająca w sposób symboliczny dwa światy klasyczny (analogowy) i cyfrowy.

To opowieść o absurdzie codzienności i potrzebie sensu – o tym, jak stabilizacja w epoce nadmiaru może przerodzić się w uśpienie, rozleniwienie, a świadkowanie w autodonos. Różewicz w dramacie „Świadkowie albo nasza mała stabilizacja” uchwycił grozę zwyczajności: rytuały życia, które ukrywają duchową pustkę i utratę sensu. Ich codzienność jest rytuałem: herbata, radio, rosół, drobne rozmowy – wydaje się niegroźna, a jednak w tym „nic” kryje się dramat. Punktem odbicia do kreacji jest odniesienie do świata cyfrowego w wymiarze symbolicznym.

W epoce algorytmów i sztucznej inteligencji rodzi się pytanie: czy potrafimy jeszcze być świadkami kruchości, nie raportując jej, lecz czując, słuchając i współistniejąc? Gdzie przebiegają granice etyki i bezpieczeństwa? Zderzenie tradycji literackiej ze współczesną wrażliwością ujawnia, jak systemowe i technologiczne mechanizmy potrafią wypierać autentyczne doświadczanie życia. Spektakl Piotrowskiej staje się performatywnym eksperymentem, metaforą delikatności człowieka wobec systemu. Apokaliptyczna wizja kruchości zbudowana jest na egzystencjalnych pytaniach wynikających ze świadkowania rzeczywistości. Kim stają się tytułowi “Donosiciele kruchości” w obliczu stabilizacji – lub jej braku? Zapraszamy na kolejny spektakl zespołu artystycznego Teatru Rozbark.

koncepcja, reżyseria, choreografia: Anna Piotrowska,

kreacja i wykonanie: Kamil Bończyk, Aleksandra Kępińska, Anastasiia Khvorost, Sabina Letner, Julia Lewandowska, Ewa Noras, Dawid Sozański, Daniel Zych,

przestrzeń & sound: dj Space,

kostiumy: Ave & Nana,

światło: Paweł Murlik & Anna Piotrowska,

realizacja: Dastin Greczyło, Kacper Mogilnicki, Jakub Ritter, Krzysztof Soszka, Kuba Zapartowicz.

STABILIZACJA. DONOSICIELE KRUCHOŚCI

Różewicz. Mrożek. Człowiek i sztuczna inteligencja. Performatywne świadkowanie rzeczywistości wg Piotrowskiej.

Spektakl dla widzów 16+.

W spektaklu wykorzystywane są światła stroboskopowe.

Projekt Anny Piotrowskiej zderza trzy porządki: powojenną „małą stabilizację” Tadeusza Różewicza, groteskowy świat „Donosów” Sławomira Mrożka oraz współczesną codzienność człowieka. Z tego zderzenia powstaje nowa, sceniczna metafora, oddająca w sposób symboliczny dwa światy klasyczny (analogowy) i cyfrowy.

To opowieść o absurdzie codzienności i potrzebie sensu – o tym, jak stabilizacja w epoce nadmiaru może przerodzić się w uśpienie, rozleniwienie, a świadkowanie w autodonos. Różewicz w dramacie „Świadkowie albo nasza mała stabilizacja” uchwycił grozę zwyczajności: rytuały życia, które ukrywają duchową pustkę i utratę sensu. Ich codzienność jest rytuałem: herbata, radio, rosół, drobne rozmowy – wydaje się niegroźna, a jednak w tym „nic” kryje się dramat. Punktem odbicia do kreacji jest odniesienie do świata cyfrowego w wymiarze symbolicznym.

W epoce algorytmów i sztucznej inteligencji rodzi się pytanie: czy potrafimy jeszcze być świadkami kruchości, nie raportując jej, lecz czując, słuchając i współistniejąc? Gdzie przebiegają granice etyki i bezpieczeństwa? Zderzenie tradycji literackiej ze współczesną wrażliwością ujawnia, jak systemowe i technologiczne mechanizmy potrafią wypierać autentyczne doświadczanie życia. Spektakl Piotrowskiej staje się performatywnym eksperymentem, metaforą delikatności człowieka wobec systemu. Apokaliptyczna wizja kruchości zbudowana jest na egzystencjalnych pytaniach wynikających ze świadkowania rzeczywistości. Kim stają się tytułowi “Donosiciele kruchości” w obliczu stabilizacji – lub jej braku? Zapraszamy na kolejny spektakl zespołu artystycznego Teatru Rozbark.

koncepcja, reżyseria, choreografia: Anna Piotrowska,

kreacja i wykonanie: Kamil Bończyk, Aleksandra Kępińska, Anastasiia Khvorost, Sabina Letner, Julia Lewandowska, Ewa Noras, Dawid Sozański, Daniel Zych,

przestrzeń & sound: dj Space,

kostiumy: Ave & Nana,

światło: Paweł Murlik & Anna Piotrowska,

realizacja: Dastin Greczyło, Kacper Mogilnicki, Jakub Ritter, Krzysztof Soszka, Kuba Zapartowicz.

STABILIZACJA. DONOSICIELE KRUCHOŚCI

Różewicz. Mrożek. Człowiek i sztuczna inteligencja. Performatywne świadkowanie rzeczywistości wg Piotrowskiej.

Spektakl dla widzów 16+.

W spektaklu wykorzystywane są światła stroboskopowe.

Projekt Anny Piotrowskiej zderza trzy porządki: powojenną „małą stabilizację” Tadeusza Różewicza, groteskowy świat „Donosów” Sławomira Mrożka oraz współczesną codzienność człowieka. Z tego zderzenia powstaje nowa, sceniczna metafora, oddająca w sposób symboliczny dwa światy klasyczny (analogowy) i cyfrowy.

To opowieść o absurdzie codzienności i potrzebie sensu – o tym, jak stabilizacja w epoce nadmiaru może przerodzić się w uśpienie, rozleniwienie, a świadkowanie w autodonos. Różewicz w dramacie „Świadkowie albo nasza mała stabilizacja” uchwycił grozę zwyczajności: rytuały życia, które ukrywają duchową pustkę i utratę sensu. Ich codzienność jest rytuałem: herbata, radio, rosół, drobne rozmowy – wydaje się niegroźna, a jednak w tym „nic” kryje się dramat. Punktem odbicia do kreacji jest odniesienie do świata cyfrowego w wymiarze symbolicznym.

W epoce algorytmów i sztucznej inteligencji rodzi się pytanie: czy potrafimy jeszcze być świadkami kruchości, nie raportując jej, lecz czując, słuchając i współistniejąc? Gdzie przebiegają granice etyki i bezpieczeństwa? Zderzenie tradycji literackiej ze współczesną wrażliwością ujawnia, jak systemowe i technologiczne mechanizmy potrafią wypierać autentyczne doświadczanie życia. Spektakl Piotrowskiej staje się performatywnym eksperymentem, metaforą delikatności człowieka wobec systemu. Apokaliptyczna wizja kruchości zbudowana jest na egzystencjalnych pytaniach wynikających ze świadkowania rzeczywistości. Kim stają się tytułowi “Donosiciele kruchości” w obliczu stabilizacji – lub jej braku? Zapraszamy na kolejny spektakl zespołu artystycznego Teatru Rozbark.

koncepcja, reżyseria, choreografia: Anna Piotrowska,

kreacja i wykonanie: Kamil Bończyk, Aleksandra Kępińska, Anastasiia Khvorost, Sabina Letner, Julia Lewandowska, Ewa Noras, Dawid Sozański, Daniel Zych,

przestrzeń & sound: dj Space,

kostiumy: Ave & Nana,

światło: Paweł Murlik & Anna Piotrowska,

realizacja: Dastin Greczyło, Kacper Mogilnicki, Jakub Ritter, Krzysztof Soszka, Kuba Zapartowicz.

STABILIZACJA. DONOSICIELE KRUCHOŚCI

Różewicz. Mrożek. Człowiek i sztuczna inteligencja. Performatywne świadkowanie rzeczywistości wg Piotrowskiej.

Spektakl dla widzów 16+.

W spektaklu wykorzystywane są światła stroboskopowe.

Projekt Anny Piotrowskiej zderza trzy porządki: powojenną „małą stabilizację” Tadeusza Różewicza, groteskowy świat „Donosów” Sławomira Mrożka oraz współczesną codzienność człowieka. Z tego zderzenia powstaje nowa, sceniczna metafora, oddająca w sposób symboliczny dwa światy klasyczny (analogowy) i cyfrowy.

To opowieść o absurdzie codzienności i potrzebie sensu – o tym, jak stabilizacja w epoce nadmiaru może przerodzić się w uśpienie, rozleniwienie, a świadkowanie w autodonos. Różewicz w dramacie „Świadkowie albo nasza mała stabilizacja” uchwycił grozę zwyczajności: rytuały życia, które ukrywają duchową pustkę i utratę sensu. Ich codzienność jest rytuałem: herbata, radio, rosół, drobne rozmowy – wydaje się niegroźna, a jednak w tym „nic” kryje się dramat. Punktem odbicia do kreacji jest odniesienie do świata cyfrowego w wymiarze symbolicznym.

W epoce algorytmów i sztucznej inteligencji rodzi się pytanie: czy potrafimy jeszcze być świadkami kruchości, nie raportując jej, lecz czując, słuchając i współistniejąc? Gdzie przebiegają granice etyki i bezpieczeństwa? Zderzenie tradycji literackiej ze współczesną wrażliwością ujawnia, jak systemowe i technologiczne mechanizmy potrafią wypierać autentyczne doświadczanie życia. Spektakl Piotrowskiej staje się performatywnym eksperymentem, metaforą delikatności człowieka wobec systemu. Apokaliptyczna wizja kruchości zbudowana jest na egzystencjalnych pytaniach wynikających ze świadkowania rzeczywistości. Kim stają się tytułowi “Donosiciele kruchości” w obliczu stabilizacji – lub jej braku? Zapraszamy na kolejny spektakl zespołu artystycznego Teatru Rozbark.

koncepcja, reżyseria, choreografia: Anna Piotrowska,

kreacja i wykonanie: Kamil Bończyk, Aleksandra Kępińska, Anastasiia Khvorost, Sabina Letner, Julia Lewandowska, Ewa Noras, Dawid Sozański, Daniel Zych,

przestrzeń & sound: dj Space,

kostiumy: Ave & Nana,

światło: Paweł Murlik & Anna Piotrowska,

realizacja: Dastin Greczyło, Kacper Mogilnicki, Jakub Ritter, Krzysztof Soszka, Kuba Zapartowicz.