Repertuar:

27 września (sobota), godz. 19:00 TWARZ / THE FACE o kobiecie, która patrząc w przyszłość widzi przeszłość | choreografia, dramaturgia, kostiumy: Ewelina Ciszewska | premiera kameralna | spektakl realizowany w ramach Programu Przestrzenie sztuki-Taniec.

Bilety w cenie: 40 zł normalny, 30 zł ulgowy.

spektakl

interaktywny

na ruch, dźwięk i obraz

obsada:
Ewelina Ciszewska
Izabela Cześniewicz
Mirosława Lombardo
realizacja:
scenariusz: Robert Baliński, Ewelina Ciszewska
choreografia, dramaturgia, kostiumy: Ewelina Ciszewska
kompozycja i muzyka live: Marcin Krzyżanowski
reżyseria światła i projekcje: Robert Baliński
idea instalacji i koncepcja przestrzeni: Robert Baliński
opracowanie koncepcji instalacji multimedialnej: prof. dr hab. Krzysztof Opieliński, dr inż. Piotr Pruchnicki Politechnika Wrocławska Katedra Akustyki, Multimediów i Przetwarzania Sygnałów, Wydział Elektroniki, Fotoniki i Mikrosystemów.

Projekt TWARZ / THE FACE to spektakl interaktywny rozpisany na 3 kobiety, muzyka grającego na żywo, światło oraz cyfrową instalację.

TWARZ / THE FACE koncentruje się wokół pojęcia czasu w odczuciu ludzkim (fizycznym i duchowym) i towarzyszących mu stanów. Żyjemy w kole życia. Nasza symboliczna nić tkana z rozmachem zatacza koło. Czas w swojej definicji zawiera następstwo zdarzeń. Podróżujemy od chwili narodzin aż do zbliżającego się ludzkiego finału. Czas mieści w sobie różne jakości, które przekładamy na ruch i dźwięk, jak chwila, moment, zatrzymanie, trwanie, rozciąganie. W swojej istocie zawiera również aktywność i powtarzalność, co ma związek z jednej strony z rutyną, z drugiej zaś z rytuałem. Czas jako zjawisko jest pojęciem uniwersalnym i podstawowym nośnikiem informacji o człowieku, o tym, co było, co jest i co będzie. Człowiek ma naturalną potrzebę powrotów i dialogowania z czasem, zwłaszcza przeszłym i przyszłym. Fantazjuje więc, w obawie o to, co będzie, ale też uparcie wraca do tego, co już się wydarzyło. Toczący się czas teraźniejszy zdaje się być tylko technicznym pomostem w tej dwubiegunowej podróży.

Cyfrowa, interaktywna instalacja – zaprojektowana na potrzeby spektaklu – ma pomóc odczuć tę sceniczną rozmowę z czasem. Naciągnięte na dużą ramę elastyczne struny – wprawiane przez tancerkę w ruch, dzięki zainstalowanym czujnikom wygenerują dźwięk, który będzie inicjował dialog z muzyką tworzoną na żywo. O ile przewidywalność działań i zakres choreografii są opracowane i na swój sposób wiadome, o tyle finalny obraz i dźwięk złożą się w całość dopiero na oczach widza. Ten seans wydarza się tylko raz.

Serdecznie zapraszamy!

Uwaga! Spektakl dla widzów powyżej 16 lat. W spektaklu pojawia się nagość.

Pierwsze nowożytne igrzyska olimpijskie zbiegają się w czasie z wynalezieniem kinematografu, co całkowicie przekształciło sposób uczestnictwa w sporcie i jego odbiór. Porządek mediów zdobywa panowanie nad porządkiem zawodów sportowych. Pod kamerę i teleuczestnictwo widza zmieniane są zasady i reguły dziedzin olimpijskich. Zabiegi związane z prezentacją ruchu: zwolnione i przyspieszone temu, powtórki, zbliżenia, czy gwałtowne zmiany punktów widzenia działają na widza jak wciągający serial i mają elementy melodramatu.

W centrum tego wszystkiego jest ciało, od którego zasady gry nieustannie wymagają coraz więcej. Nowoczesny sport nakłada na zawodników skrajne obciążenia przekraczające biologiczną wydolność organizmu. Citus – al us – for us (szybciej – wyżej – silniej).

„Powiadasz, że chcesz zwyciężyć w Olimpii. Przemyśl jednak, co się z tym wiąże. Musisz być posłuszny, przestrzegać diety, odmawiać sobie ciastek, ćwiczyć w ustalonych porach, czy to skwar, czy ziąb. Nie wolno Ci pić zimnej wody ani wina, kiedy zechcesz. Należy się oddać w ręce trenera tak, jakbyś się powierzał lekarzowi. A później, podczas zawodów, a to przeciwnik będzie próbował Cię oślepić, a to zwichniesz sobie rękę, a to z skręcisz kostkę, nałykasz się piachu i będziesz chłostany. A po tym wszystkim może się zdarzyć, że przegrasz.”

(Epiktet. Rozprawy III.15.2-4)

Glory Game w koncepcji i choreografii Dominka Więcka znalazło się również w podsumowaniu „Najlepszy, najlepsza, najlepsi w sezonie 2023/2024” magazynu Teatr. Zarówno w kategorii Najlepsza Choreografia jak i Najlepszy Spektakl Taneczny.  Spektakl Glory Game kolektywu Sicky Fingers Club i w choreografii Dominka Więcka został wybrany do prestiżowej sieci Aerowaves, która co roku promuje najciekawsze prace młodych choreografów z całej Europy.

Koncept i choreografia: 
Dominik Więcek

Kreacja i performance: 
kolektyw STICKY FINGERS CLUB w składzie: Daniela Komędera, Dominika Wiak, Dominik Więcek, Monika Witkowska, Natalia Dinges i Piotr Stanek

Opieka dramaturgiczna: 
Konrad Kurowski 

Scenografia: 
Mateusz Mioduszewski 

Kostiumy: 
Weronika Wood 

Muzyka: 
Przemek Degórski

Reżyseria oświetlenia: 
Piotr Pieczyński

Produkcja: 
Teatr Komuna Warszawa